Ren mee voor je AVG (aardappels, vlees, groente)
Weet je hoeveel transportkilometers er in sperziebonen zitten als we ze buiten het seizoen eten?
In de tijd van onze ouders was het raar om sperziebonen te eten tijdens het kerstdiner. Maar tegenwoordig zijn we er zo aan gewend om in een permanente mondiale zomertijd te leven dat we nauwelijks nog moeite hoeven te doen om aan ons voedsel te komen. Daardoor zijn we vergeten wat een fenomenale inspanning het kost om het voor elkaar te krijgen. Nu we anoniem boodschappen kunnen doen, is er geen aanleiding meer om uit te zoeken waar dit product vandaan komt en wie het heeft geproduceerd. We hebben vaak een boodschappenmandje vol oneerlijke handel, uitbuiting en duizenden kilometers transport zonder dat we het weten, alleen voelen we die duizenden kilometers niet meer in onze benen. De manier waarop we momenteel "beweging" zien wordt belachelijk gemaakt door het te bekijken vanuit het perspectief van de jagers en verzamelaars. We bewegen niet om onze calorieën te verzamelen, maar we bewegen om ons teveel aan calorieën kwijt te raken. De loopband is daarom het ultieme symbool van onze verstoorde relatie met voedsel.
Mijn rol
Veldonderzoek
Costumer Journey Map
Gebruikersonderzoek
Visuele identiteit
Loopband bouwen
Fotografie
Animatie
Video editing
Risoprint
Opdracht
St.Joost Academie Breda
Samenwerking
Eigen afstudeerproject
Filmopname: Koen Berkhout
https://setresetfilms.nl
Figurant: Vito van Rijt
https://heylink.me/vito6/
Interviews
De opvattingen die ik kreeg van deze consumenten en producenten waren een confronterende blik op de voedselproductie waar niet graag over gepraat werd. Daarnaast worden we er ook niet gelukkiger van zodra we er teveel over gaan nadenken. Het eten zelf is wel oké en doen we het omdat het moet, maar de weg ernaar toe is vaak té vermoeiend en wordt als vervelend ervaren. Op deze manier blijven we in de bubbel van comfort en conflictvermijdend gedrag. We doen net alsof het vlees dat we in ons mond stoppen niet te maken heeft met een levende vogel. We leggen het verband niet meer. Er is dus sprake van een duidelijke mismatch in ons hedendaagse relatie met voedsel. Toch zal voedsel altijd een prioriteit blijven, hoe vervelend we dat ook vinden. Desalniettemin gaan we er steeds verder vanaf staan en zien we het steeds meer als een bijzaak.
Hoe gaan we voedsel weer meer waarderen?
Uitspraken van Mariëlle Herreveld
(Eigenaresse Mengelmoestuin Bergambacht)
De gekozen uitgangspunten vanuit de interviews heb ik gebruikt om diverse nieuwe uitingen te ontwerpen en de consumptiemaatschappij op scherp te zetten.
Wat als ik de prijs van voedsel kan verhogen? Kan ik ook de echte prijs van voedsel laten zien? Wat als we weer
even wereldvreemd worden van geïmporteerd voedsel en het als een exclusief product gaan zien? Gaan we het dan ook meer waarderen?
Uit verschillende enquêtes en gesprekken kwam naar voren dat de 'echte' prijs van het product niet zo serieus overkwam
Het blijft een ver-van-mijn-bed-show
‘Een permanente mondiale zomertijd’ noemde Carolyn Steel het ook wel.
Sinds we in supermarkten ons voedsel kunnen kopen, stappen we in een winkel waar een continue lente-temperatuur heerst waarin we alles kunnen kopen wat we willen. Wat als we weer ditzelfde resultaat kunnen behalen op een wat primitieve manier zoals we dat vroeger altijd deden? Wat als we er zelf als consument voor zorgen dat onze Hollandse seizoensgroenten het hele jaar door verkrijgbaar zijn? Hoe kunnen we de moeite die de supermarkten voor ons wegnemen weer zelf in handen nemen? Hoe kan ik een variant maken van alle wekpotten van vroeger?
Met deze bevroren groenten zette ik de Hollandse seizoensgroenten in een ander daglicht. Toch merkte ik dat ik hiermee en met het vorige experiment alleen maar informatie aan het zenden was maar dat de consument het niet persoonlijk kon ervaren. Ik wilde mensen actief aan het werk zetten en de interactie met het kunstwerk stimuleren. Hierin moest de interactie confronterend zijn, maar leuk genoeg om de verwende consument niet direct af te schrikken.
Waarom moeilijk doen als het ook makkelijk kan? - is nu onze instelling
Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? - Is het streven
Ik hield continu tijdens dit proces de post-it van mijn moeder in mijn binnenzak waarop stond dat je vroeger werd uitgelachen zodra je bonen at tijdens kerst. Tante Corrie was de eerste - bonen uit Marroko. Ook is mijn relatie met boontjes vervaagd dat ik altijd dacht dat het vanzelfsprekend was dat deze groenten het hele jaar door verkrijgbaar waren van eigen bodem. Ik krijg het argument van Albert-Jan tijdens het interview; ‘Die mensen die die bonen telen moeten ook wat verdienen.’ Maar zo blijven wij met de benen op het bureau, en laten wij de mensen in Senegal op een ongezonde manier werken voor ons voedsel.
Zolang landen hun eigen honger stillen ten koste van Afrika, verandert er niks.
Dus, hoe zal het zijn als we zelf die moeite weer in het transport steken? Of dat we zelf onze boontjes moeten ophalen in Senegal? Zal dit onze relatie met voedsel veranderen?
ons voedsel komt van kilometers ver, alleen voelen we dan niet meer in onze benen
Waarom makkelijk doen als het ook moeilijk kan? Als dit mij motto is binnen dit project waar ik mensen weer de moeite laat voelen van ons voedsel, waarom dan ook geen eigen loopband bouwen?
Hoe meer moeite je er in steekt, hoe meer je het gaat waarderen.
Het prototype moest dus de eerste stap zijn om mezelf te bewijzen dat dit zou moeten lukken.
Die tik heb ik zeker ergens vandaan, mijn vader heeft er namelijk ook wel zo een.
Zo houd hij ook enorm veel van hout, sporten en af en toe van de moeilijke routes.
De opbouw van mijn prototype is de doorslag geweest om deze 10 keer zo groot te maken, met de werkplaatsmeesters hebben we goed na moeten denken wat de volgorde van de opbouw moest zijn.
De latten die ik samen met mijn vader had gezaagd moesten gesandwicht worden om hier een band doorheen te laten lopen
+ 100 latten
Houtwerkplaats done, door naar metaal
Om het verhaal van de loopband te communiceren was het belangrijk om het verhaal op papier te kunnen overhandigen aan de bezoekers bij de expositie. Hiervoor had ik boekjes gemaakt met de Risoprinter om mijn grafische skills nog even op te frissen na al die maanden in de houtsnippers en metaalstof.
Laatste stukje stof
